Ποίηση

Του Αμετάκλητου Απριλίου

Τέσσερα αποσπάσματα για τον Θερβάντες από τις 21 σημειώσεις που γράφτηκαν με αφορμή τη διπλή επέτειο θανάτου του ιδίου και του Σαίξπηρ (2016).

 

 

II.

 

Όλα τα τερτίπια, τέχνης άσματα: η άφεγγη σήραγγα της παρένθεσης, το υψωμένο ξίφος της παρεμβολής, ο λόγος κομμένος και ραμένος για τον καθένα και βασιλιάς υπεράνω όλων – όχι πρίγκηψ – ούτε ο Aβεγιανέδα ούτε ο Μενάρ αλλά ο λαμπερός και μαύρος Σιντ Χαμέτ.

 

 

V.

 

Όπου να ΄ναι έρχεται το Πάσχα, ταιριάζουν ο πυρετός και ο πόνος στα κόκαλα. Εκείνοι με περιμένουν εν αγνοία μου, σκληροί, όλο γωνίες – συντελείται, συναντώντας τους, το σβήσιμο των χαρακτηριστικών μου. Οι τρεις μας – τέσσερις; οχτώ; διασχίζουμε ένα μεγάλο κοχύλι μα μόνο εκείνοι περπατάνε σ’ έναν λόφο από ψάρια: ό,τι πρέπει για αίνιγμα.

 

 

VII.

 

Σημάδι αποχαιρετισμού ή υπόσχεσης (κόμπος στο μέλλον); είδα τις πρώτες ανεμογεννήτριες. Στον γυρισμό – ίσιος ίσιος δρόμος πουθενά, ενίοτε ένα κάστρο στη μέση – οι άσπροι αίολοι συνόδευαν αδιάκοπα. Έσβηναν, συγχωρώντας, το παρελθόν: μια χαρά εχθροί.

 

 

VIII.

 

Ποιος σκύβει πάνω απ΄τον ώμο του και του απαγορεύει λέξεις που υπαγορεύει; Να μην του πάρουν απ’ τα χέρια το ταξίδι, ό,τι γεννοβολάει ξυπνώντας κάθε μέρα, σκοντάφτοντας στη θλίψη την κάθε πρωί άγουρη, και που παλιώνει ως το βράδυ.

 

 

 

 το σκασμένο ρόδι απ’το Σουρινάμ της Maria Sibylla Merian