Τυφλό Σημείο
Στο Τυφλό Σημείο συλλογιστήκαμε ομαδικά πάνω στην περιπλάνηση στο μεταφορικό ή κυριολεκτικό σκοτάδι με την εικαστικό Χριστίνα Νάκου, τον ιστορικό τέχνης Γιάννη Χατζηνικολάου, την μετζο σοπράνο και ποιήτρια Λένια Ζαφειροπούλου και τον πιανίστα Αντρέι Χόβριν. Το τυφλό σημείο μπορεί να οριστεί ως ό,τι δεν μπορεί να ιδωθεί παρόλο που ξέρουμε πως είναι εκεί: ό,τι έρχεται προς εμάς και προς το οποίο πάμε χωρίς να το διακρίνουμε, ό,τι πίσω από τις πλάτες μας συμβαίνει υποθετικά μα πραγματικά, ό,τι ήταν μπροστά στα μάτια μας όλον αυτόν τον καιρό αλλά δεν το είχαμε προσέξει ποτέ, ό,τι ενδέχεται να μας οδηγήσει προς μεγαλύτερη γνώση αλλά προς το παρόν μάς διαφεύγει, ό,τι μας επιτρέπει ν’αποδράμε καθώς το αρνούμαστε. Τα διαφορετικά βλέμματα της συνεργασίας έχουν διαφορετικές αφετηρίες: το Winterreise του Schubert, τον λεκέ και τη μουτζούρα ή τη θαμπάδα στη ζωγραφική. Πρόκειται για μια εργασία εν προόδω, που παρουσιάστηκε στο ESMUC της Βαρκελώνης στις 28.06.2019 και στο Warburg Haus στο Αμβούργο στις 17.10.2019. Τα ποιήματα ταξίδεψαν μόνα τους στο φεστιβάλ Voix d’ Exils στη Γαλλία τον Αύγουστο 2019.
Λεκές
Το κλώτσησα με βία, επειδή τόση ώρα δεν ανταποκρινόταν. Δάση κάθετα, βαθυπράσινη διάρκεια και εθυγράμμιση που η εμπειρία τους ήθελε υπομονή και συνεχή υπενθύμιση πως η δική τους παιδική ψυχή θα τα θυμάται. Τώρα ντρέπομαι, κι ας εισακούστηκα: πηδήξαμε τα εμπόδια αλάνθαστα.
Στα γερμανικά παραμύθια, όλα χάνονται και κρύβονται μέσα στο δάσος. Ποτέ δεν απόλαυσα τον φόβο. Ένα δένδρο κρύβει το δάσος. Ξεχωρίζω συνεχώς ένα δένδρο, άλλο ένα δένδρο – ως εκεί που πάει το μάτι. Τα αόρατα όρια: από εδώ και πέρα είναι επικίνδυνα, πιο υγρά, πιο φουντωτά, πιο μουγγά, πιο πνιγμένα – και στο βάθος, το λασπερό ποτάμι που αν πέσεις, θα πνιγείς.
Μουτζούρα
άθελες χειρονομίες, κρυφό του ύπνου αναφιλητό, μεσοτοιχία της νύχτας. κρύβονται. το κρύψιμο. ορισμένες φορές, συμβαίνει αργά – σιγά σιγά ώστε να μην φαίνεται σαν μυστικό αλλά σαν αλήθεια μες στο βάθος του χρόνου. όταν σαν το κρυφτό συμβαίνει με βιασύνη, τότε αναδύεται ένα λάθος και τότε βλέπει: το κορίτσι είναι το λάθος. μεγαλώνοντας, το λάθος γίνεται πλανήτης. κανείς να μην είναι ποτέ σίγουρος πως η αλήθεια μουρμουρισμένη στην κουφάλα του δένδρου θα ανακαλυφθεί. κανείς να μην είναι ποτέ σίγουρος πως τελευταία στιγμή θα μάθουμε το μυστικό. μιλάμε για σκοτάδια σαν των φωταγωγών που όλο καταπίνουν φως αντί να το διαθλάνε. πολλά βλέπει, στριφογυρίζει ο πλανήτης του λάθους, όλο ξεκινάνε οι μέρες.
Μουτζούρα
ακούει φωνές, όχι μία, πολλές φωνές. κατοικεί ή κατοικείται, αδιάφορο, όσο και το ποιο είναι το χρώμα των ματιών σας. μακριά και η εξουσία και της τρέλας η συντόμευση. οι φωνές το τραβολογάνε από τα μανίκια, εκείνο κοντοστέκεται, αφουγκράζεται. καταβροχθίζει το γλυκό και χασμουριέται και δεν έχει φωνή. φοράει τα τακούνια της και το μπορσαλίνο και διατίθεται για εξορισμό. γερνάει απ΄την αδύναμη αγάπη – βρίσκει στο στόμα της φωνή και χάνονται.
Αυτοπροσωπογραφία του Ντύρερ, γράμμα στον γιατρό του: πονάω εκεί που δείχνει το δάχτυλο.
Βαυβώ >